۱۳۹۰ فروردین ۱۹, جمعه

حمله به مجاهدین

مردم شریف ایران، ایرانیان خارج از کشور
از امروز صبح نیروهای عراقی حملات گسترده ای را بر علیه ساکنین اشرف آغاز کرده اند و کیست که نداند این امر به دستور مستقیم خامنه ای صورت پذیرفته. 
مجاهدین بی سلاح و بی دفاع مورد وحشیانه ترین حملات قرار دارند. جامعۀ جهانی تا بحال سکوت اختیار کرده و اگر شما که در کشورهای اروپائی و امریکا زندگی میکنید نیز سکوت کنید، فاجعه ای انسانی را مهر تایید زده اید. به سمت سفارتخانه های امریکا حرکت کنید و صدای مظلومیت اشرف نشینان را فریاد کنید
این اقدام مالکی نمیتواند بدون آگاهی امریکا باشد. اتفاق نامیمونی در شرف انجام است. گویا جمهوری اسلامی وعده هائی به امریکا داده و در عوض برای کشتار مجاهدین از امریکا چراغ سبز گرفته که با وجود حضور وزیر دفاع امریکا در عراق، مالکی جرات میکند و به چنین جنایتی دست میزند
مالکی حقیرتر از آن است که بتواند بتنهائی چنین کاری کند. این معامله ای ننگین است بین امریکا و جمهوری اسلامی
تنها حضور شما در برابر سفارتخانه های امریکا میتواند از این فاجعه جلوگیری کند

۱۳۹۰ فروردین ۱۲, جمعه

سیاسی شدن به سبک ایرانی

علی خامنه ای خودش را به اسلام و امام زمان و هر کوفت و زهرمار دیگری میچسباند برای اینکه حکومت کند وگرنه انان که باید بدانند میدانند که خامنه ای جز قدرت به هیچ چیز اعتقاد ندارد. این را داشته باشید
عده ای تمام هم و غمشان را گذاشته اند برای اینکه ثابت کنند اسلام دین خشونت است و محمد زنباره بوده و علی چه بوده و حسین چه
و روی هم رفته اینکه تمام بدبختیهای ما از اسلام است که اگر اسلام نبود ما اینک در میان کشورهای قدرتمند جهان بودیم و در رفاه و اسایش زندگی میکردیم و لذا باید که با این دین منحوس مبارزه کرد
عده ای در این میان به زرتشت رو آورده اند که یاد آور دوران بزرگی ایران است و عده ای لاادری شده اند و به هیچ دین و مذهبی اعتقاد ندارند و هیچ خدائی را بنده نیستند و عقل انسان را ملاک کلی میگیرند. نمونه ها فراوانند
اما همه سوراخ دعا را گم کرده اند، که این خصلت ایرانی جماعت است
آنچه در این میان گم میشود، که شده، مبارزه با ظلم و ستمی است که بر این مردم میرود

ما ایرانیها و مبارزه

بیایید با خودمان رو راست  باشیم و نگوییم چرا اعراب در مدت کوتاهی اعتراضاتشان به نتیجه میرسد و ما همچنان اندر خم کوچۀ علی خامنه ای هستیم. بیایید بپذیریم که ما ایرانیها رفقای نیمه راهیم و هر کس که خواست در برابر ظلم و ستمی که بر ما میرود قیام کند در ابتدای راه میلیونی از او حمایت میکنیم، اما همینکه راه سخت شد تنهایش میگذاریم و خود را در روزمرگی غرق میکنیم 
بعد از کشته شدن عزیزانمان و حبس رهبرانمان چه کردیم؟ ما عادت به استمرار مبارزه نداریم و میخواهیم اگر در روزی به خیابان آمدیم همان روز رژیم را ساقط کنیم و یا به خواسته هایمان برسیم و چون نمیرسیم، میرویم بدنبال نخود سیاه
نگاهی به لینکهای بالاترین و دنباله و آزادگی بیاندازید تا متوجۀ منظورم شوید
خجالت نکشیم دوستان ما سوراخ دعا را گم کرده ایم